4 prachtige Nederlandse nummers die heerlijk zijn om soms weer naar te luisteren
Soms vergeten we even hoe prachtig het Nederlandse lied is. De laatste jaren neigen we misschien allemaal naar Amerikaanse zangers of liedjes uit andere landen en dan is het heerlijk om even luisteren naar de muziek in onze eigen taal. Hierbij oude Nederlandse nummers die heerlijk zijn om soms weer even naar te luisteren.
4 prachtige Nederlandse nummers
‘We leven nog’ van Ramses Shaffy
Dit lied van deze fenomenale zanger (Ramses Shaffy) is een heerlijk nummer om te beluisteren wanneer je een slechte dag hebt gehad. Hij begint met het benoemen van vervelende dingen, waarna hij het refrein begint met de tekst ‘Maar we leven nog, we leven nog, we leven nog, ja we leven nog!’ Een prachtige tekst die je na het luisteren van het liedje nog vaak in je hoofd houdt als er iets vervelends is gebeurd. Alles loopt mis, maar je leeft nog. Een mooi nieuw levensmotto.
‘Avond’ van Boudewijn de Groot
Een van de mooiste liedjes van Boudewijn de Groot is Avond. Dit nummer schreef Lennaert Nijgh in 1973 voor zijn toenmalige geliefde. Het lied beschrijft twee mensen die binnen zijn en elkaar goed kennen. Ze hebben hoop op een toekomst samen, twijfel over de dingen die niet zeker zijn in de toekomst, maar ook vertrouwen in elkaar. Dit vertrouwen horen we terug in het bekende refrein ‘ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof… in jou en mij’. Een prachtige tekst.
‘Pastorale’ van Ramses Shaffy en Liesbeth List
Dit nummer brengt de vorige twee nummers goed samen. Het lied is geschreven door Lennaert Nijgh, Boudewijn de Groot is verantwoordelijk voor de muziek en het is gezongen door Ramses Shaffy en Liesbeth List. Het gaat over een gesprek tussen de zon (Ramses Shaffy) en de aarde (Liesbeth List) en wordt gezien als één van de beste Nederlandstalige singles aller tijden. Ook de videoclip is het bekijken waard.
‘Zeg me dat het niet zo is’ van Frank Boeijen
Als je meer toe bent aan een tranentrekker van een lied, dan luister je naar dit nummer van Frank Boeijen. De tekst is volledig autobiografisch met een herkenbaar thema: verlies. Het gaat over wat (een aangekondigde) dood van een dierbare met je doet als mens, het niet willen accepteren en het ontkennen van dit feit. Een prachtig lied, waarbij iedere ‘Zeg me dat het niet zo is’ een andere emotie doorklinkt. Een tranentrekker, maar prachtig om eens te beluisteren als je er even doorheen zit.
